zondag 15 augustus 2010

Nog meer vakantieboodschappen: IJslandse haai (1)



Tijdens mijn reis naar IJsland kwam ik een leuk boekje tegen, speciaal voor toeristen geschreven over allerlei dingen die je in IJsland geproefd moet hebben. Daar vallen bijvoorbeeld de skyr (een soort kwark/roomkaasachtig toetje), de blauwe bessen, de stokvis, het zoete roggebrood, lam, verse vis, allerlei zeevogels en diverse taarten onder. Maar de echte uitdaging is hakarl (spreek uit als haukatl). Dit is een haaiesoort die eigenlijk giftig is vanwege zijn hoge ammoniakgehalte, en daarom wordt gefermenteerd en daarna gedroogd. Het ruikt dus behoorlijk naar ammoniak, ik stel me zo voor een beetje zoals hele overrijpe Franse kaas.

Nieuwsgierig als ik ben naar vreemde smaken heb ik een doosje van het spul mee naar huis genomen. Omdat ik vrij snel daarna alweer naar Frankrijk afreisde, om daar de waardin te ontmoeten, heb ik het bakje in de vriezer gestopt. Ik ben nog niet zo moedig geweest om het daar weer uit te halen, maar ik zal binnenkort verslag doen van deze nieuwe smaakervaring. Volgens Wikipedia moest Gordon Ramsay overgeven toen hij het had gegeten, dus hoe dat moet aflopen.... Ik houd jullie op de hoogte, en beloof dat ik het nooit op het menu zal zetten in de Herberg.
Dit is een bijdrage in het kader van het foodblogevent van augustus, de vakantieboodschappen. Deze maand georganiseerd door Edith.

donderdag 12 augustus 2010

Vakantieboodschappen: kastanjejam

Ja, wat was het stil in de Herberg he? Het is echt tijd om de gelagkamer eens te ontdoen van alle spinnenwebben en stof, de ramen en deuren open om goed door te waaien en de bezem over de vloeren! Hier in deze streken is iedereen onderhand wel terug van vakantie. We zijn dus helemaal klaar om nieuwe gasten te ontvangen.

Op onze gezamenlijke vakantie om de Ardeche kocht de waardin een potje kastanjejam. Bij het ontbijt werd het opengedraaid en uitgeprobeerd. Volgens de waardin was het helemaal niks, volgens mij smaakte het prima. Eigenlijk hetzelfde als de kastanjepuree, die je in Frankrijk in kleine blikjes kunt kopen.
In Frankrijk werd van oudsher veel gekookt met kastanjes. Ze werden gepoft, gekookt, gepureerd, gedroogd en vermalen tot meel en verwerkt in allerlei gerechten. Een heel gebruikelijk dessert in Franse restaurants is een ijscoupe met vanilleijs, kastanjepuree en slagroom. In de Herberg wil ik de kastanjejam verwerken in een taartje met ongeveer dezelfde smaken als de bekende ijscoupe.
Nodig:
Een blindgebakken taartbodem van 250 g bloem,
125 gram boter en 100 gram suiker, 1 ei, snufje zout.
Blind bakken betekent dat je een taartje zonder vulling tijdens het bakken vult met bakpapier en steunvulling (kleiknikkers, te koop bij de kookwinkel, of peulvruchten). Die haal je na afkoelen weg. Zo voorkom je dat de taartbodem bol trekt.
een potje kastanjejam of een paar scheppen kastanjepuree
200 gram roomkaas (philadelphia of iets dergelijks)
200 gram slagroom
100 gram suiker
een paar drupjes vanilleessence of een zakje vanillesuiker
  • klop met de mixer de roomkaas met de slagroom, vanille en suiker op tot het een dik, lobbig mengsel is
  • bedek de gare en afgekoelde taartbodem hiermee
  • schep hierbovenop een laagje kastanjejam of -puree
  • een andere mogelijkheid is de kastanjejam door het roomkaasmengsel verwerken
  • serveer eventueel met een bolletje vanilleijs of chocoladeijs


Dit is een bijdrage in het kader van het foodblogevent van augustus, de vakantieboodschappen. Deze maand georganiseerd door Edith.

woensdag 11 augustus 2010

Kruisbessenijs


Het was stil in deze Herberg, heel stil. Maar dat wil niet zeggen dat we niet lekker gekookt hebben de afgelopen maanden. Sterker nog, de kok en ik hebben gewoon onze skills verbeterd. ;-) Gisterenmiddag bijvoorbeeld mocht ik bij ijsmeester Roberto in Utrecht ijs maken, van kruisbessen uit onze eigen Herbergtuinen! En lekker dat het was.

Natuurlijk maken we in de Herberg regelmatig zelf ijs, met een simpel machientje dat we in de diepvries koud houden. We huren daar stamgast Nico voor in, die is er heel goed in, vooral in bramenijs. Maar kruisbessen, daar hadden we ons nog niet aan gewaagd.
Toen een van de Herbergcontacten, Okke, op Twitter (@okkeamerongen) meedeelde dat hij kruisbessen zocht voor een ijsexperiment met Roberto Gelato (@ijsgek), was de beslissing snel gemaakt. De tweeëneenhalve kilo kruisbessen die nog in de vriezer lagen van de oogst van dit jaar werden geschonken aan deze geweldige en spontane Twitter-samenwerking. (Overigens heeft Okke een prachtige website over de kruisbes, van harte aanbevolen.)

Dinsdagmiddag was het zover: met mijn kruisbessen stond ik op de afgesproken tijd op de stoep in de Poortstraat, en al snel stonden Okke, stamgast Nico en ik met schort aan zelf kruisbessenijs te maken onder leiding van Roberto. Wat komt daar veel bij kijken! Gelukkig legde Roberto ons uitgebreid alles uit. Voor de kruisbessen had hij twee recepten bedacht: een kruisbessensorbetijs en een roomijs met mascarpone en honing waardoorheen kruisbessengelei en gecarameliseerde sesamzaadjes gingen.


Na alle apparaten uitgebreid besproken te hebben, werden eerst de kruisbessen afgespoeld en vervolgens tot pulp gemalen. Eng moment! Vervolgens begonnen we met het afwegen van de juiste hoeveelheden van drie verschillende soorten suiker, citroensap en kruisbessenpulp voor het sorbetijs. Daarna gingen alle ingrediënten bij elkaar en kon de massa in de ijsmachine. Wat een prachtig moment toen daar een mooi witte substantie uit kwam zetten. En lekker dat het was! De smaak van kruisbessen was echt goed bewaard gebleven.

Vervolgens moesten melk, mascarpone en honing gemengd worden met de basis voor een roomijs. Daardoorheen ging kruisbessengelei en sesamzaadjes. De recepten gaan we hier niet verklappen, dat is het geheim van de Italiaanse ijsmeester. Ook dit kruisbessen-roomijs was heerlijk, al was Roberto niet helemaal tevreden over de gelei. Het kruisbessen-twitterijs werd na 19.00 uur gratis te proeven uitgedeeld aan de Twitteraars die langs kwamen. De eerste was @blarista; het sorbetijs uitstekend beviel haar uitstekend.

Okke en ik kregen allebei ijs mee naar huis, waar we 's avonds in de Herberg natuurlijk van gesmuld hebben. Een jonge stamgast was totaal onder de indruk. Zulk lekker ijs had hij in tijden niet gegeten!


Zo'n ijsje vraagt natuurlijk ook om wijn, en dat hebben we uitgeprobeerd. Gisteren openden we een Vin Santo van het biologische bedrijf La Vialla, ter ere van de Italiaanse ijsmaker die zulke fantastische dingen met mijn kruisbessen had gedaan. Het combineerde goed, al moet gezegd dat de rijke en volle Vin Santo het kruisbessenijs iets overheerste. Binnenkort gaan we nog iets anders opmaken bij het kruisbessenijs, om de optimale wijn-ijscombinatie te vinden! Wordt vervolgd.